Soms brengt een geur, plek of voorwerp je terug naar je jeugd. Zo ook bij mijn hoofdpersoon, als hij in de supermarkt granaatappels ziet liggen.

Een alinea uit mijn nieuwe roman De setarspeler: 

“Het was een hoogtepunt als de granaatappels rijp waren om gestampt te worden. Een gezellig ritueel waar iedereen die in de buurt was aan meehielp. We verzamelden rondom de ondiepe stenen bak die mijn vader gemetseld had, het had een zelfgemaakt kraantje van PVC-buis. Onder het kraantje plaatsten we een jerrycan. We sneden de granaatappels in tweeën, legden er een doek overheen en stampten op de vrucht tot de pitten uit elkaar spatten en het sap door het kraantje in de jerrycan liep.”