Boekpresentatie De setarspeler

Vrijdag 5 november was de boekpresentatie van mijn tweede roman: De setarspeler.
Volle bezetting bij boekhandel De Kler in Leiden. Wat een moment weer!
Mijn uitgever Ric Hofmans van Gopher sprak lovende woorden, ik vertelde over het ontstaan van het verhaal:

Tja, hoe ontstaat een verhaal… Bij mij begint het vaak met een personage dat ik in mijn hoofd heb of met een bepaalde sfeer of setting, die tot mijn verbeelding spreekt. Bij De setarspeler speelden beide zaken een rol.

Het begon allemaal me de ontdekking van het Bos van Bosman, ik was er nooit eerder geweest en vond het een verrassend stukje Leiden. Voor wie het niet kent: het is een bosachtig terrein op de grens van Leiden en Oegstgeest met aansluitend een kwekerij met een landgoedwinkel en daarachter het voormalig Psychiatrisch centrum Endegeest.
Het hele terrein sprak tot mijn verbeelding: de sfeer en rust van het gebied, de variëteit van het magische kasteel Endegeest, de spookachtig leegstaande panden eromheen, het donkere bos en de bijzondere plek van de kwekerij en landwinkel De Groene Cirkel. Dat alles was voor mij de kiem van waaruit een verhaal opborrelde. De ontmoeting met Masoud was het laatste zetje dat ik nodig had.

Ik schreef op dat moment stukjes over gewone mensen die ik op straat aansprak over wat hen bezighield. Soms werkt ik daarvoor getipt. Zo werd ik gekoppeld aan Nahid, de vrouw van Masoud en zo kwam ik bij hem in het atelier terecht.
Nahid en Masoud vluchtten in de periode na de revolutie in Iran naar het Westen. In Iran was Masoud houtbewerker en instrumentenmaker. Hij was getalenteerd en maakte in opdracht van de elite prachtige mozaïeken inlegwerken. Masoud raakte me direct door de manier waarop hij over zijn werk sprak, zo vol passie en tegelijk zo bescheiden. We hebben er samen vaak over gesproken wat zijn werk voor hem betekent, namelijk álles.
Nahid, zijn vrouw, zegt liefkozend: hij is eerst met zijn hout getrouwd en daarna met mij.

Met engelengeduld werkt hij al jaren aan een immens houten inlegwerk. Laagje voor laagje worden de kleine onderdelen gefiguurzaagd, gevijld, gepast en gelijmd. Voor kleur- en diepteverschillen gebruikt Masoud verschillende soorten hout.
Masoud laat zich daarbij leiden door het hout, hij en het hout zijn een team, maar het hout bepaalt.
Feitelijk begon het immense inlegwerk met een kast die Masoud voor Nahid wilde maken, maar terwijl hij bezig was ontstond het gevoel dat het iets anders moest worden.
Zo werd een zes meter lange kast, een dressoir eigenlijk, een kunstwerk. Over de volledige breedte ontstond een mozaïek. Iedereen mag in het inlegwerk zien wat hij of zij wil.
Tot op de dag van vandaag werkt Masoud in afzondering, in zijn eentje aan zijn levenswerk, dag na dag, vaak tot ’s avonds laat. Soms gaat hij zelfs ’s nachts nog terug.

Dat is waarom ik Masoud zo bijzonder vind. Al weet niemand waar hij mee bezig is, dit is wat hij doet, móet doen.

In het atelier bij Masoud hangen ook setars. Iraniërs zeggen settars, maar aangezien het met één t is, zeggen wij setar. Ik kende het instrument, een elegante Perzische luit, niet. Masoud vertelde dat hij opgeleid was om deze instrumenten te maken maar dat het na de revolutie in Iran verboden was muziekinstrumenten te hebben, laat staan te bespelen. Ook dit sprak tot mijn verbeelding.

Voor het verhaal van De setarspeler heb ik gebruik gemaakt van de verhalen van Masoud en Iraniërs met een Koerdische achtergrond en dat alles heb ik vermengd met een flinke scheut fictie.

De setarspeler is het verhaal van een jonge Koerdisch- Iraanse man die moeite heeft in Nederland zijn draai te vinden. Hij mist zijn cultuur en familie maar bovenal zijn grote liefde Zilan die hij uit het oog verloren is.
Het is het verhaal van iemand die opnieuw naar zichzelf moet kijken en in beweging moet komen om nieuwe kansen te zien en te grijpen.

Hierna overhandigde ik het eerste exemplaar aan Masoud.

De avond werd versterkt met het prachtige verhaal van een Iraanse man over wat zijn Perzische instrumenten en in bijzonder zijn setar voor hem betekent. Zijn muziek en de lekkere hapjes en drankjes maakten de avond tot een feestje.