De meeste schrijvers die ik ken hebben moeite om te beginnen. Ze willen wel, maar er is altijd wel iets dat eerst moet gebeuren, of er is simpelweg gebrek aan tijd. Als je schrijft naast andere werkzaamheden, is dat ook gewoon een uitdaging. Toch ken ik het verschijnsel uitstelgedrag niet. Ik heb eerder een ander probleem. Ik ben zó gedisciplineerd dat mijn volharding wel eens mijn valkuil is. Dan ben ik zo gefocust op schrijfmeters maken, dat ik als echtgenoot en moeder niet heel gezellig ben en het produceren van het gewenste aantal woorden dat ik mezelf heb opgelegd voor mijn omgeving nogal rigide kan overkomen.

Er is immers niemand die mij oplegt dat ik moet, moet, moet. Niemand behalve ikzelf. Ja, mijn gedrevenheid zit me af en toe in de weg. Ook mezelf. Want frustratie is niet heel bevorderlijk voor het leveren van kwaliteit. Waar komt dat trekje toch vandaan van altijd maar doorgaan en opgeven of rust nemen geen optie is.

Om daar wat in te veranderen, heb ik inmiddels twee zelfverzonnen mantra’s in mijn hoofd:

‘Goed is goed genoeg’ en ‘het weekend is niet om in te halen wat is blijven liggen’.

En het gekke is: nu ik scherpere keuzes maak en niet aldoor aan sta, is het niet zo dat ik minder productief ben. Dat geeft te denken.

Onlangs las ik een artikel over lummeltijd. Hoe belangrijk het is af en toe niets te doen, je zelfs te vervelen. Eerlijk gezegd, ik weet niet wat dat is: je vervelen. Maar, ik heb wel een nieuw woord aan mijn vocabulaire toegevoegd: inspiratiedagen. Bekt toch lekkerder dan lummeltijd. Vanaf nu plan ik af en toe een inspiratiedag in!