Toegegeven, ik zie er belachelijk uit, maar dat kan me lekker niets schelen. Ik ben blij met mijn beslissing om een verdiepende cursus te doen bij de Schrijversvakschool in Amsterdam, namelijk: verhalende non-fictie.
Ik heb er zin in mijn mede-cursisten en docent te ontmoeten, geïnspireerd en uitgedaagd te worden en bij te leren.
Ondertussen ligt manuscript vier nog op de plank te wachten om uitgegeven te worden en heb ik een start gemaakt met mijn vijfde manuscript, waarbij ik de nieuw vergaarde kennis direct kan inzetten. De Schrijversvakschool komt voor mij op een prima moment.

Heerlijk om weer begonnen te zijn. Research doen, personages uitwerken, verhaallijnen uitdenken: I love it. Het voelt als de lente, als belofte voor een zwoele zomer.

Voor dit boek heb ik veel speurwerk te doen, in archieven en elders. Het echte schrijven duurt dus nog even, maar ik geniet van deze periode waarin steeds nieuwe ideeën oppoppen. Het is belangrijk die de ruimte te geven.

In oktober was het manuscript voor mijn vierde boek af. Ik heb er met één van de beste redacteuren van Nederland aan gewerkt. Sindsdien ligt het manuscript bij een aantal uitgevers en is het grote wachten begonnen.

Voor iemand die niet graag afhankelijk is, is afwachten geen feest. Ik ben enorm resultaatgericht en deze periode voelt als stilstaan. Toch lukte het me tot dusver niet om al aan een nieuw verhaal te beginnen, ik had de rust niet, boek vier moet eerst ‘in de markt’ gezet zijn.

Je had toch een uitgever hoor ik je denken? Ja, maar om redenen waar ik nog steeds achtersta heb ik daar afscheid genomen. En waarom geef je je boek dan niet zelf uit, in eigen beheer, als wachten zo moeilijk is en je net als bij solliciteren vaak helemaal geen reactie op je manuscript krijgt? De ondernemer in mij voelt hier wel voor: lekker alles zelf beslissen en wellicht financieel zelfs interessanter. Maar ik heb zoveel plannen en daarvoor heb ik echt liever een uitgever aan mijn zijde. Of is het ook mijn ego die me dwarszit? Zeker, dat ook. De erkenning, het gevoel serieus genomen te worden. Terwijl ik het tegelijkertijd ook juist stoer en krachtig vind als een auteur zijn of haar eigen pad gaat.

Ik twijfel en zolang de weegschaal niet duidelijk helt wacht ik nog af. Want, ik geloof in dit boek. Het is een indringend verhaal met thema’s als identiteit, intergenerationeel trauma en hechtingsproblematiek én met een hoopvol einde. Daar zit de wereld wel op te wachten, toch? Daarnaast hebben de lezers van mijn vorige werk me zelfvertrouwen gegeven. Zij noemden mijn boeken: beeldend, herkenbaar, krachtig.  

Dus, ik stel mijn geduld wat de uitgevers betreft nog even op de proef, maar wat het schrijven betreft neem ik een besluit: ik begin weer. Ik mis het schrijven en heb zin in iets nieuws. Ideeën borrelen op, research wacht en ik heb zin om voorzichtige plannen uit te werken.

Hoe het ook gaat: here I come!

#uitgever #uitgeven #boek #roman #nietafwachten #ondernemen #schrijven #nieuw

Het zit erop. Het manuscript waar ik langer dan met mijn andere boeken mee bezig ben geweest, is af. Vanmiddag had ik het afrondende gesprek met mijn redactrice.

Maar het is dan ook een verhaal dat zo dichtbij me staat, dat het me zwaarder viel dan eerder werk. Dat had ik niet verwacht, ik dacht: ik ken het verhaal, ik pen het zo op. Niet dus. Nou wilde ik het ook tot fictie schrijven, dus gemakkelijk heb ik het mezelf niet gemaakt. Met de zeer waardevolle begeleiding van Liesbeth Vries is het geworden wat het nu is. Ik heb het verhaal met haar staat van dienst volledig aan haar over durven geven, want dat stond vanaf het begin vast: dit verhaal moest verteld. Een verhaal over hechting, gemis, verbondenheid en het vinden van je thuis.

#uitgeven#uitgeverij#roman#autofictie

Herkennen jullie het: de drukte voor het begin van de zomervakantie?
Vergaderingen die er nog even tussendoor geduwd worden, afsluitingen op school, werk en binnen je netwerk, allemaal overigens in de combinatie borrel/BBQ. Originele bedankjes verzinnen, partijtjes en verjaardagen die nog snel even gevierd worden, want: ‘straks is iedereen weg’. Het is allemaal gezellig, maar een beetje veel. Ieder jaar is het weer een valkuil, vind ik.
Ik merk het gelijk aan mijn hoofd: ik sta constant aan en ben snel overprikkeld, met hoofdpijn/migraine tot gevolg.
Ja, ik weet het, nee is ook een antwoord, maar ik worstel ermee. Jullie niet?
Deze allerlaatste week voor de vakantie deed ik het beter voor mezelf. Ik zette kruisen in mijn agenda, niet zo zeer om niets te doen, maar juist om te doen waar ik zo’n behoefte aan had: stilte, alleen zijn, schrijven.
Mijn volle, overprikkelde hoofd kwam tot stilstand. Ik reisde voor mijn vakantie uit. Niet letterlijk, maar in mijn hoofd. Ik was met mijn personages op locatie en gaf er woorden aan. En zonder enige druk schreef ik zowaar 2000 woorden op een dag.

Morgen is het zover en ga ik echt op reis, nou ja, een tripje maken: zes dagen varen en slapen op een boot. Laptopje mee, uiteraard. Niets fijners dan over het water staren en mijn gedachten te laten stromen.
Voor iedereen die ook vertrekt: fijne reis, enne: kom uitgerust en opgeladen terug.

#lovewriting #schrijversleven #auteur #levensverhaal #fictie # non-fictie #menthalhealth #vakantie #lezen #schrijven #roman #onderweg

Bij het woord diversiteit denk je misschien direct aan gender, huidskleur of wellicht de diversiteit in de natuur. Allemaal zaken die groot in het nieuws zijn. Maar, de titel hierboven slaat op iets luchtigers, namelijk diversiteit in schrijven. Alhoewel ik me toeleg op het schrijven van psychologische romans met een uitstapje naar een psychologische thriller, vind ik het leuk om af en toe een heel ander genre te proberen. Zo heb ik een aantal korte verhalen geschreven in de categorie spanning, sprookje, non-fictie en ja ja zelfs een keer een erotisch verhaal.

Voor sommige verhalen schreef ik mee aan een bundel of een schrijfwedstrijd waaronder ook het erotische verhaal, namelijk voor de wedstrijd ‘Rode Oortjes’. Ik moet eerlijk zeggen dat ik bijna opgelucht was dat ik niet op de shortlist terechtkwam. Ik krijg nu al zo vaak de vraag of wat in mijn boeken voorkomt autobiografisch is, hihi.

Van een heel andere categorie zijn de blogs over de belevenissen rondom mijn meervoudig gehandicapte dochter (te vinden onder www.stichtingnadja.nl en in magazine Veine).

Het helpt mij om een kort verhaal of een heel ander genre te proberen als ik lang achterelkaar aan een boek werk. Als ik even vastzit of als ik me er zo in heb vastgebeten dat het heerlijk is om even los te schrijven met iets heel anders. Soms bedenk ik één of twee personages of neem ik een voorwerp of setting in mijn hoofd en schrijf daar een verhaal omheen in verschillende genres. Juist door het te laten stromen en er niet te lang over na te denken, is het zo leuk en soms best verrassend wat er dan ontstaat.

Zo. En dan nu weer door aan boek vier, een sleutelroman. Oftewel: een op waarheid gebaseerd verhaal met fictieve elementen. Een intens levensverhaal waar ik met heel veel liefde en plezier aan werk. Wanneer het af is durf ik nog niet te beloven, een voorzichtig gok is dat het in het voorjaar van 2024 zal verschijnen.

Wat leuk, ik voel me vereerd. Het verhaal Huis dat ik instuurde voor het Verhaal van de Maand, is genomineerd voor de shortlist. In de periode dat ik even pas op de plaats maakte in april, schreef ik in afwachting van de feedback van mijn redactrice even niet door aan mijn vierde boek. Wel deed ik mee met twee schrijfwedstrijden, waaronder deze. Het is een verhaal dat heel dicht bij me staat, wat het des te spannender maakt.

De tweede schrijfwedstrijd waar ik aan meedeed is overigens in de categorie Rode oortjes. Letterlijk, het is namelijk een erotisch verhaal. Ahum. Over spannend gesproken. Misschien vind ik het niet erg om daarvoor niet genomineerd te worden, want dan wordt het verhaal openbaar gemaakt…

Wordt vervolgd 🙂

Met een kwart nieuw verhaal geschreven, maak ik even pas op de plaats. Om te reflecteren en er door een professioneel oog naar te laten kijken. Ben ik op de goede weg? Werkt het gekozen perspectief, de opbouw, de verhaallijn? Pakt het verhaal de lezer bij de strot, neemt het de lezer mee? Etc etc.

Ik heb heerlijk in mijn schrijfbubbel gezeten en nu neem ik even afstand van mijn hoofdpersonage. Tot ik de feedback terug heb, ga ik aan andere dingen werken. Ander schrijfwerk. Mijn columns voor tijdschrift Veine, zakelijke stukken voor projecten waar ik mee bezig ben en even los schrijven door mee te doen met een schrijfwedstrijd hier of daar. Én inspiratiedagen houden, waar ik onlangs over schreef. Wandelen, observeren en zonder druk mijn gedachten laten stromen zodat er nieuwe invallen en ideeën ontstaan. Het voelt als vakantie en spijbelen tegelijk.

En dan weer door. Ik zet me alvast toepasselijk schrap. Want de titel boven mijn volgende stukje zal waarschijnlijk zijn: schrijven is schrappen.

De meeste schrijvers die ik ken hebben moeite om te beginnen. Ze willen wel, maar er is altijd wel iets dat eerst moet gebeuren, of er is simpelweg gebrek aan tijd. Als je schrijft naast andere werkzaamheden, is dat ook gewoon een uitdaging. Toch ken ik het verschijnsel uitstelgedrag niet. Ik heb eerder een ander probleem. Ik ben zó gedisciplineerd dat mijn volharding wel eens mijn valkuil is. Dan ben ik zo gefocust op schrijfmeters maken, dat ik als echtgenoot en moeder niet heel gezellig ben en het produceren van het gewenste aantal woorden dat ik mezelf heb opgelegd voor mijn omgeving nogal rigide kan overkomen.

Er is immers niemand die mij oplegt dat ik moet, moet, moet. Niemand behalve ikzelf. Ja, mijn gedrevenheid zit me af en toe in de weg. Ook mezelf. Want frustratie is niet heel bevorderlijk voor het leveren van kwaliteit. Waar komt dat trekje toch vandaan van altijd maar doorgaan en opgeven of rust nemen geen optie is.

Om daar wat in te veranderen, heb ik inmiddels twee zelfverzonnen mantra’s in mijn hoofd:

‘Goed is goed genoeg’ en ‘het weekend is niet om in te halen wat is blijven liggen’.

En het gekke is: nu ik scherpere keuzes maak en niet aldoor aan sta, is het niet zo dat ik minder productief ben. Dat geeft te denken.

Onlangs las ik een artikel over lummeltijd. Hoe belangrijk het is af en toe niets te doen, je zelfs te vervelen. Eerlijk gezegd, ik weet niet wat dat is: je vervelen. Maar, ik heb wel een nieuw woord aan mijn vocabulaire toegevoegd: inspiratiedagen. Bekt toch lekkerder dan lummeltijd. Vanaf nu plan ik af en toe een inspiratiedag in!

Tijdens het doorzoeken en opruimen van de berging kwam ik een doos vol schrijfsels tegen. Ik wist niet meer dat ik ze had. Probeersels, korte verhalen, schrijfoefeningen.

Deze is van toen ik begin twintig was:

Dat gezeur ook altijd

Vandaag werd er weer duizenden maal aan me getrokken, soms door zenuwachtige handen van iemand die niet goed raad met me wist, soms door opgeluchte handen, blij dat ze me gevonden hadden en soms door zelfverzekerde handen die hun werk krachtig uitvoerden. Hard werd er aan me getrokken, het liefst een paar keer.

Ik ben er zo klaar mee. Elke dag hetzelfde gedonder, minstens dertig keer. Dan verzamel ik alles dat ik heb en doe mijn werk zoals het hoort. Ik zorg dat er niets op me aan te merken is, maar denk maar niet dat de mensen die aan mij trekken er ook zo in staan… als je eens kon zien wat zij soms achterlaten!  

Nee, als ik daaraan denk mag ik niet mopperen. Wat achterblijft wordt opgeruimd door mijn maatje. Die heeft pas echt reden tot klagen. Met zijn kop wordt hij erdoor gehaald en daarna in een emmer water gezet. Ondersteboven welteverstaan. Nee, met hem zou ik echt niet willen ruilen. Ík mag het dan zwaar hebben als doortrektouw van het toilet, een zwabber zijn is ook niet alles.