WE mogen nog naar buiten, dansen in de polder. Even niet denken aan het Coronavirus. We zijn uit balans, letterlijk. De wereld is uit balans. Tijdens de mooie muziek van Intouchables voel ik dat sterker dan ooit. Maar ik zie ook dat de natuur 'gewoon' doorgaat, hier in de polder. Hoopgevend.

Het is best spannend om met je eigen boek onder je arm een boekhandel binnen te stappen met de vraag of ze hem willen verkopen. Met uitgever of niet, de boekpromotie moet je toch zelf doen.

De bibliotheek is een fijne plek om rustig te werken, te lezen of te studeren. Het is net een kleine mini-wereld. Iedereen is welkom. Het is ook een verbindende plek. Jong oud, autochtoon en allochtoon ontmoet elkaar hier.

Het is mooi winterweer. Helder en koud. Op het strand is het druk. Gelukkig kun je daar tussen alle mensen anoniem zijn. Ga jij wel eens alleen naar het strand?

Ontspannen, tot rust komen, echt even niets doen en nergens aan denken dat doe je bij uitstek in de sauna. Toch blijkt dat best lastig met al die geluiden om je heen.

Wanneer heb jij voor het laatst je telefoon een poosje weggelegd en met aandacht je omgeving in je opgenomen? Of bewust ervaren hoe het licht overgaat in schemering? Ik deed het deze week vanuit restaurant Burgerzaken in Leiden.

Wat zijn we allemaal druk met onze telefoon en andere schermen. We hebben daardoor geen verbinding meer met de mensen en de wereld om ons heen. Terwijl, er is zoveel om je over te verwonderen, dat je aandacht verdient... Ik ga daarom iedere week lummeltijd instellen. Uren waarin ik niets anders doe dan observeren en wellicht komt daar af en toe een leuk gesprek uit voort. Ik schrijf wat ik meemaak voor jullie uit.

Het mooiste aan illusionist zijn vindt Shahin de waardering. 'Dat je mensen in verwondering achterlaat, de interactie met mijn publiek, dát is mijn passie.' Zelf had hij geen eenvoudige start in Nederland, maar dat heeft hem de lessen in geduld gegeven die hij nu nodig heeft bij het oefenen van zijn tricks.

Een lang fijn huwelijk samen en dan moet één van de twee naar een verpleeghuis. Je bent er allebei nog, alleen leef je niet meer samen. Een harde dobber, zeker als je de laatste jaren alles samen deed. Wat rest is vasthouden aan wat nog wel samen kan. Zoals koffiedrinken en naar elkaar zwaaien.

Faas est 2016 is een bloemenzaak in de Breestraat in Leiden die bekend staat om de weelderige overvol versierde kerstbomen die van medio oktober tot aan Kerst in de winkel prijken. Elke wand, iedere meter, wordt benut.

Eind vorige week rolde mijn boek Keerpunt van de drukpers. Een droom is uitgekomen. Jullie zijn gewend dat ik op De-Storyteller.nl verhalen post over andere mensen, waarbij ik zelf altijd uit beeld (en tekst) blijf. Deze week één keer een uitzondering. Ik wil jullie vertellen wat schrijven voor mij betekent.

Dans is vrijheid, creativiteit, blijheid voor Giselle Joosten. Heerlijk mens, lekker ongeremd. 'Ja een beetje kind blijft er wel in mij. En eerlijk gezegd, ik ben er blij mee,' zegt zij. Haar bevlogenheid is aanstekelijk. Ook in het bedrijfsleven krijgt ze daardoor mensen 'mee'. Mensen veranderprocessen laten ervaren door bewegen. Een aantal keer per week danst ze lekker buiten, in de polder. Wie wil kan aansluiten.

Muziek leefde in huize Ferreira, als kind speelde hij vaak ‘luchtgitaar’ met zijn vader. Vanaf zijn vijftiende volgt Bruno lessen klassieke gitaarmuziek in zijn geboorteland Portugal, evenals zijn broer André. Samen met André vertrekt hij op éénentwintigjarige leeftijd naar Spanje om in Vigo op het conservatorium aldaar, les te krijgen van de bekende gitariste Margarita Escarpa.

Van meubelmaker tot instrumentbouwer tot kunstenaar. Masoud Besharaty houdt van hout, dat is duidelijk. Hij leeft voor het kunstwerk, een houten kast met houten inlegstukjes als een legpuzzel. Hij werkt vanuit gevoel, vanuit wat de kast hem verteld te doen. Hij leeft zijn droom.

vijf brugklassers voeren actie voor een goed doel. Stichting Ariana, die studietoelages regelt voor meiden in Afghanistan die anders niet naar school kunnen. Ze verkopen wafels en limonade en vinden het een leuk project al was het maar omdat ze even niet op school hoeven zijn. Zelf weten ze heel goed wat ze willen als ze klaar zijn met school.

Kiezen kan soms lastig zijn, gekozen worden trouwens ook. Dat geldt in de liefde, maar ook als je een kitten gaat uitzoeken. Welke zal je nemen? Of kiest de kitten jou?

Je zult maar voor het eerst na je scheiding alleen met je kinderen op vakantie gaan en opgeschrikt worden door een aantal aardbevingen. Wat doe je dan? Thuiskomen krijgt dan ineens een heel andere lading.

Het is zomer in Leiden. Wat zeg ik? Het is zevenentwintig graden. Een observatie van een zomerse dag in Leiden.

In de wachtruimte van de apotheek staat een banaanvormige bank met aan weerszijden een tafeltje met leesvoer. Niemand leest. Vijf wachtende mensen staren op hun telefoon of voor zich uit. Het is stil. Een jonge vader, type hipster, duwt een kinderwagen voor zich uit. Ernaast dribbelt een jongetje van een jaar of vijf. Spijkerbroek, sneakers met klittenband, lichtgroen polootje. Als hij de nummertjesapparaat ziet, kijkt hij op naar zijn vader. ‘Mag ik het bonnetje pakken?’ De vader bromt ‘ja’, kijkt even naar de bank, besluit te blijven staan. Hij haalt zijn telefoon uit zijn zak. Het jongetje reikt naar een bonnetje en trekt een hele strip naar beneden. Geschrokken kijkt hij achterom, zijn vader ziet het niet.

In de deuropening staat een vrouw die tegelijk kracht, rust én warmte uitstraalt. Het is direct duidelijk: op haar kun je leunen. Angelique is uitvaartbegeleider. Een bijzondere beroepskeuze. Waarom kies je voor dat vak? Ze legt het uit, praat bedachtzaam, met rustige stem.

Het is een warme dag. In een bushokje net buiten Woubrugge wacht een oudere mevrouw. Gebloemde wijde rok, lichtblauwe blouse. Boven haar veterschoenen uit piepen witte sokjes. Daarboven blote kuiten waar de vaatjes doorheen schijnen. Ze kijkt recht voor zich uit. Omringd door groene weilanden loopt het asfalt. Auto’s, tractoren en vrachtverkeer passeren het kruispunt, links van de bushalte. Het is alsof de uitzonderlijke warmte het verkeer lomer maakt. Ze gaat naar haar broer, zoals ze dat al drie jaar gewend is. ‘Wij zijn de oudsten van vijf kinderen. De jongste drie leven al niet meer. Oneerlijk hè,’ zegt ze met een schalkse glimlach.

Tijdens haar ziekteproces wil Tjitske graag aan yoga doen. Via via komt ze uiteindelijk bij Sai Mithra (transformatieve yoga). Dat was thuiskomen voor haar. ‘Soms kon ik niet meer dan alleen maar liggen, maar het was al fijn even alleen maar te ontspannen, niets te hoeven en weer kunnen voelen. ‘Het relativeerde ook, ik was meer dan alleen kankerpatiënt.’

Een leven zonder zorgen, wie wil dat niet. Dat moet je wel gegeven zijn, zal menigeen zeggen. Bart (65) en Mariëtte (74) zullen dat weerleggen. Zij hebben met regelmaat geen cent te makken, hun huizen hebben dringend noodzakelijk onderhoud nodig, het plafond lekt, raampjes kun je beter niet aanraken, want dan vallen ze uit de sponning en het toilet spoelt niet altijd door. Maar leven zonder zorgen is gewoon een manier van leven, dat heeft niets te maken met materiële zaken vinden zij. Ze wonen al jaren óf in hun huis in Luik, óf in hun huis in Frankrijk, in de Côte d’Azur.

Langs het weiland waar een polowedstrijd plaatsvindt, staan standjes met leren tassen, sieraden en polobenodigdheden. Voor wie trek heeft, zijn er Argentijnse steaks en hamburgers. De alcohol vloeit rijkelijk. Op dit evenement geen plastic bekertjes. Terwijl de wedstrijd in volle gang is, tikken de genodigden aan statafels hun volle glazen chHet leukst zijn de ‘missers en outsiders’, het meisje (de nanny?) in  wit soort verpleegstersjurkje met zwarte panty’s en blokhakken, dames die met hun hakken in het gras vastzitten, de excentriekeling met felle printbroek en grote bril die wild dansend over het terrein gaat en de travestiet met lange roze nagels.ampagne, rosé en witte wijn, tegen elkaar. Een minderheid volgt de wedstrijd op houten bankjes en strobalen. ‘Casual chique’ is de dresscode.

Langs de Zoeterwoudsesingel de ventweg bij Cronesteinkade op, dáár is Het Zoete Land, de stadstuinderij van Leiden, opgezet door Jessica Zwartjes. ‘Ik heb het niet alleen opgezet hoor,’ zegt ze bescheiden, ‘maar het klopt dat ik het nu leid en samen met 35 vrijwilligers beheer.’ Jessica, veertiger met lang donkerblond haar, met ogen die standvastigheid uitstralen, is tuinder en diëtiste. ‘Het idee achter Het Zoete Land is enerzijds om mensen bewust te maken van waar hun voedsel vandaan komt en anderzijds wat de milieu-impact van het verbouwen- en het transport van voedsel is.’

Met grote passen loopt ze over het gras naar de steiger. Ze legt haar handdoek neer en buigt op haar knieën voorover om op de thermometer te kijken. ‘Achttien graden, héérlijk.’ Bij het trappetje doet ze haar voeten zelfverzekerd in het water en glijdt soepeltjes het water in. ‘Hier is het niet diep,’ zegt ze. Met gespreide handen laat ze zien dat het water tot aan haar middel komt. ‘In het midden is het ongeveer tweeënhalve meter diep.’ Ze zwemt met krachtige schoolslagen weg. Langs de kassen van de buren en deinende waterlelies. De kikkers kwaken haar na. Op de achtergrond het ruisen van het verkeer op de A4. Sinds april zwemt Jolanda Hillebrand iedere dag in de Ringsloot achter haar huis aan het Veenderveld in Roelofarendsveen. De naam sloot doet het water geen eer aan. Het is eerder een vaart van zo’n vijftien meter breed, die via een sluis in verbinding staat met de Braassemermeer.

Een gezellige bedrijvigheid in het ‘kunststraatje’ in Leiden. Het is mooi weer. De deuren van de kunsthandelaren staan uitnodigend open. Oudere heren buigen zich over een kraampje met tweedehands en antiquarische boeken. Het uurwerk van de Hooglandse kerk slaat half drie.Op het bankje voor de bibliotheek zit een verzorgde dame op leeftijd. Grijze bob, sportieve Bretonse trui, nette sneakers, alsof ze zo van een zeilboot is gestapt. In de ene hand een witte boterham met kaas, in de andere een grote mok. Type doorpakker.‘Leuk hè, mensen kijken,’ zegt ze met pretoogjes. ‘Ik zag ineens dat het al ver na lunchtijd was, het is druk vandaag.’Ze werkt in de Wereldwinkel, op de hoek naast de poort tot de Burcht.

Een dinsdagmiddag rond het middaguur. De klokken van de Hartebrugkerk luiden.Wat zich voor de kerk afspeelt doet surrealistisch aan, aan de ene kant winkelend publiek in de Haarlemmerstraat, tasje met aankoop bungelend aan de hand, aan de andere kant een afscheid die aandoet als een uitvaart uit een Italiaanse maffiafilm. Uit de rouwauto’s die voorrijden, stappen vrouwen met te bruine gezichten en gouden oorringen, in kleding met veel ruches, en breedgeschouderde mannen met leren jasjes en tattoos.Langzaam rijdt een witte koets getrokken door twee zwarte paarden voor. Het lijkt alsof de plek verstild. Naast de koets, de paardenhoeven op de kinderhoofdjes en de klokken waarvan de galm wordt geremd door de samengepakte wolken boven Leiden, is er niets.

Daar staat ze, links vooraan, tussen zo’n twintig andere koorleden. Witte pij met een paarse verticale baan door het midden, de handpalmen geopend. Synchroon met de anderen wiegt ze heen en weer. Je zíet dat ze geniet, het lijkt alsof ze licht geeft. Meerstemmig wordt het refrein ingezet. De dirigente beweegt haar armen krachtig omhoog, het koor zet qua volume nog een tandje bij, klapt mee. Ook het publiek begint te klappen, eerst schoorvoetend, dan massaler, totdat zaal en koor één zijn, één groot feest. Na de laatste lang aangehouden noot, klinkt applaus, enthousiast gejoel.‘Dat mag en kan  bij Gospel,’ zegt Erika. ‘Gospel is emotie. Vaak is het een feest, maar het kan evengoed troostend zijn, zoals bij een herdenkingsdienst.’ Die persoonlijke concerten, zoals bij een huwelijk of begrafenis, hebben haar voorkeur. ‘Tijdens een herdenkingsdienst hangt er al een bepaalde spanning. Als je dan door de muziek, de mensen raakt in hun verdriet, dan voel je de noodzaak van wat je brengt. Dat je echt iets kunt betekenen. Dan stijg je tot nog grotere hoogte dan tijdens een gewoon optreden.’

Hij staat met zijn elektrische rolstoel tussen de hossende menigte op het plein. Het is Koningsdag, in de namiddag. Hij moet eind veertig zijn. Zijn hoofd wil niet alle kanten op, vergroeide vingers om een plastic bekertje met cola. Hij draagt een grijs jack dat lusteloos om zijn schouders hangt en een te wijde broek om zijn smalle benen. Zijn voeten zijn gefixeerd op de voetenplaat, de punten van zijn sneakers steken onder een band door. Hij lijkt zonder gezelschap te zijn, schijnbaar willekeurig staat hij tussen de mensen om hem heen. Ze passeren hem met treetjes  bier, hun armen hoog boven zijn hoofd. De discjockey draait ‘Leef’ van André Hazes junior. De menigte lalt mee, ook zijn lippen mimen de tekst - steeds iets te laat: “En hij zei: leef! alsof het je laatste dag is. Leef! alsof de morgen niet bestaat."Als de band begint, rijdt hij zijn rolstoel tot aan het podium, zijn rechterhand op de zwarte knop die - als de joystick van een PlayStation - zijn stoel in beweging brengt. De menigte springt op en neer, hij staat er roerloos tussen, zijn gezicht naar het podium.

‘Nee meisje, we gaan écht de hoek om,’ zegt Rose-marie Smolders tegen Vallea. Ezelin Vallea vindt de paarden in het weiland interessant, rustig praat Rose-marie op haar in, zodat de vrijwilligster haar mee krijgt naar de weg, waar ze oversteken om de duinen in te gaan. Zelf loopt ze naast Hervé, de leider van de groep. Eenmaal de weg over doet ze het touw waarmee ze Hervé vastheeft, losjes om haar nek, haar handen gevouwen achter haar rug.Ze is klein van stuk, halflange donkerblonde krullen. Door de verticale lijnen op haar wangen, lijkt haar gezicht continu te lachen. De rode hoody heeft ze om haar middel geknoopt, het is een stralende lentedag.Iedere vrijdag – bij goed weer – loopt ze zo’n anderhalf uur door de duinen. In stilte welteverstaan. ‘Een ezel is een liefdevol maatje. Door hun kalmte en acceptatie spiegelen ze ons. Wij mensen willen overal woorden aan geven, maar als je in stilte naast een ezel loopt, zet dat iets in werking bij jezelf. Een ezel anticipeert direct op wat ze oppikken, veranderingen. Zij lezen mensen energetisch, de binnenkant zeg maar.’

Ze zit met haar ogen dicht op het houten bankje voor de bibliotheek, haar gezicht naar de zon. Zelfs met gesloten ogen straalt ze kracht uit. Het is vrijdagmiddag. Een ouder echtpaar passeert haar op het smalle stukje tussen het bankje en de fietsenrekken, voorzichtig manoeuvrerend om de voet van haar over elkaar geslagen benen niet te raken. Blote, donkerbruine benen heeft ze, met zo’n gouden glansje.Een optrekkende scooter verstoort de rust. Ze open haar ogen, ziet dat er iemand naast haar is gaan zitten en begint uit zichzelf een babbeltje. Ze is eigenlijk aan het werk in de bibliotheek. Ze bouwt websites voor kleine zelfstandigen, stichtingen met name. Meestal met gesloten beurs. ‘Nee, erg zakelijk ben ik niet, haha. Maar ik zorg wel voor mezelf hoor, ik zit hier nu toch maar mooi in het zonnetje.’ Haar stem klinkt licht hees. Ze heeft een moeilijk te schatten leeftijd. ‘Black don’t crack,’ knipoogt ze. Ze komt van oorsprong uit Suriname. Haar kroeshaar is losjes opgestoken, dunne trui, spijkerrokje, gympen.

Ze zit op een bankje in de Heemtuin, vlakbij een kabbelend beekje. ‘Het is hier zó heerlijk in het zonnetje.’ Een lieve, wat zangerige stem heeft ze. Weerbarstige donkere krullen piepen uit haar opgestoken haar. Ogen die aftastend opnemen.Nicole Donkel. Ze werkt al vijfentwintig jaar als verpleegkundige, de laatste twintig jaar als kinderverpleegkundige op de isolatie-afdeling en de polikliniek Kindergeneeskunde in het LUMC. Hier komen kinderen van 0-18 jaar. Ook neemt ze deel aan verschillende werkgroepen om de kwaliteit van de zorg verder te ontwikkelen. Daar ligt haar hart. Ze gaat er goed voor zitten, trekt het vest over haar houthakkersblouse recht. ‘Kinderen zijn puur. Als ze boos of verdrietig zijn, dan laten ze dat zien. Volwassenen houden het veel meer in. En kinderen zijn creatief, soms zie ik een kind touwtje springen met de infuuslijn.’

Na dagen vol regen, schijnt eindelijk de zon. Het is zo’n dag dat winterjassen én blote benen het straatbeeld bepalen. Tegenover de overvolle schuiten in de gracht, die dienstdoen als drijvend terras, zit een oudere heer beschut in een hoekje tegen het raam van een restaurant. Een dandy heer: goed vallend colbert op een pantalon, matchend sjaaltje losjes om de hals, strak achterovergekamd haar, dure schoenen, sigaar. Voor hem op het ronde tafeltje een glas met nog één slok witte wijn.Hij volgt de vrouwen die voorbijlopen. Zijn ogen gaan van boven naar beneden. Een vrouw in een elegant jurkje trekt zijn aandacht. Zijn blik glijdt naar beneden: een legging en gympen. Zijn teleurstelling is zichtbaar. Als ze vervolgens al lopend haar ondergoed tussen haar billen vandaan haalt, schudt hij nog net zijn hoofd niet.

Beginklanken klinken, vijfentwintig paar oren spitsen zich. Alle kinderen buigen voorover, met hun vingertjes laten ze langzaam het zonnetje opkomen. Ze zingen uit volle borst:‘Een nieuwe dag, een nieuw begin’.Ernstig doen ze alle gebaren mee tot aan het slotakko