Met de finish in zicht voor het afronden van De setarspeler voel ik me als in de laatste dagen van een fijne vakantie. Het was zo heerlijk en nu is het bijna voorbij. Ik denk nu al met weemoed aan al die uren, dagen, maanden dat ik lekker in mijn hoofd zat en alles kon laten gebeuren, veranderen, creëren. Waarin mijn personages voor mij echte mensen werden, het zal me nog regelmatig gebeuren dat ik denk: o, daar zou mijn hoofdpersonage het zijne van vinden…
Maar het is nog niet klaar, het begint nu pas! Een uitgever moet gevonden worden. Wordt vervolgd.
De titel De setarspeler komt uiteraard van het instrument, een Perzische luit. Mijn hoofdpersonage heeft de passie voor dit instrument van zijn vader, die hem niet alleen leerde spelen in het schuurtje achter hun huis, maar die hem ook leerde hoe je een setar maakt. Een fragment uit mijn boek:
“Het was op mijn zestiende verjaardag, al weken keek ik ernaar uit. Ik voelde me trots, alsof ik van jongen man werd. Mijn vader deed het oliestel aan en verwarmde de mal. Twee dagen voor mijn verjaardag had ik onder toeziend oog van mijn vader met een lintzaag de stroken hout gezaagd en in water ondergedompeld. Nu was het tijd de natte stroken om beurten om de mal te buigen en te verlijmen. Daarna volgde de holle binnenkant. Heel precies en netjes sneed ik lijmresten weg en maakte het vlak en glad. Elk teveel, elke minuscule oneffenheid, kan van invloed zijn op de klank. Terwijl ik ermee bezig was wist ik dat het goed zou komen, het was alsof ik vleugels had. Deze precieze manier van werken lag me. Twee dagen na mijn zestiende verjaardag toonde ik mijn vader het instrument. Ik had er zonder hem aan doorgewerkt, de hals, de kam en snaren waren niet zo spannend geweest. Wél het op de juiste plek aanbrengen van de gaatjes in de klankkast. Ik tikte op de vlakke kant, ging er met een stemvork overheen, mijn oor haast tegen het hout aan. Ik checkte mezelf wel honderd keer voor ik de hete priem schuin op het hout plaatst en de openingen aanbracht.
Mijn vader had de setar aangepakt, tokkelde erop, zijn ogen gesloten. Gespannen wachtte ik af. Toen hij stopte met spelen, glimlachte hij en gaf me de setar terug. Met een hand op mijn schouder zei hij: ‘Goed gedaan mijn zoon.’”
Het is herfst in Nederland, de blaadjes vallen, het regent. En dat niet alleen, het is herfst in de hele wereld, het coronavirus houdt huis. Gisteren was een Leidse feestdag: Leidens ontzet. Nou, om het op zijn Leids uit te drukken: het leven voelt als hutspot zonder klapstuk. De sjeu is eraf.
Mijn motto is altijd ‘Live life to the fullest’, het moet nu uit mijn tenen komen.
Ook het hoofdpersonage in De setarspeler worstelt. Lukt het hem het heft in eigen hand te nemen? Tegen hem en iedereen die het nu extra nodig heeft, heb ik het volgende motto:
‘Als de storm niet gaat liggen, leer dan dansen in de wind’.
Wie heb jij al in geen tijden gezien? Weet je precies hoe lang? Het hoofdpersonage in De setarspeler durft niet meer te hopen op het weerzien van degene die hij uit het oog is verloren en met zijn familie in zijn geboorteland Iran. Lukt het hem ook zonder hen een leven op te bouwen en in te zien dat hij de wereld iets te bieden heeft?
Ik ben vriendin Nicole eeuwig dankbaar dat ik wanneer ik maar wil gebruik mag maken van haar tuinhuis op een volkstuinencomplex. Het is er zalig stil en volledig begroeid. Vanaf het pad ben ik onzichtbaar. Het ultieme geluk van een schrijver. Elke keer dat ik er kom, maak ik een rondje door de prachtige diepe tuin met bloemperken, fruitbomen en groente en kies ik, al naar gelang hoe het weer is, mijn plekje in de tuin, de serre of bij de kachel. Dat ik er geen goed bureau of ergonomische stoel heb, neem ik graag voor lief. Zodra ik het hek van het slot haal, het water aanzet, de ietwat schimmelige geur in het huisje ruik en buiten alleen de vogels hoor, begint het te stromen.
We zoeken allemaal naar verbinding. Als dat door omstandigheden niet kan of mag, lijkt dat de wens juist te vergroten. In De setarspeler speelt dat ook een rol. Maar soms is het noodzaak eerst de verbinding met jezelf aan te gaan.
Deze week een mooi gesprek gehad met de man die mij inspireerde voor mijn volgende roman. De manier waarop hij al jaren leeft voor zijn passie: een houten inlegwerk, vaak tot diep in de nacht en zonder dat iemand het ziet, vind ik heel bijzonder. Hij heeft geen vooropgezet plan, het hout vertelt hem wat hij moet doen, zo omschrijft het zelf. Deze week mocht ik hem observeren terwijl hij werkte, onderwijl zachtjes neuriënd. Mijn observatie is terug te lezen in De setarspeler.
Wat brengt jou in beweging? Soms is een gebeurtenis, gesprek of ontmoeting aanleiding om zaken anders aan te pakken of om (eindelijk) in actie te komen.
De mannelijke hoofdpersoon in De setarspeler leeft voor langere tijd in een cocon, het liefst maakt hij zichzelf onzichtbaar. Totdat nieuwe ontwikkelingen hem dwingen om in beweging te komen.
Als kind vond ik logeren en op vakantie gaan helemaal niet zo leuk, ik had altijd heimwee. Ik miste de vertrouwdheid van thuis.
Inmiddels vind ik nieuwe plekken ontdekken heerlijk en inspirerend, maar al ben ik nooit langer dan twee weken weg, thuiskomen blijft het fijnste dat er is.
Hoe moet het zijn als je huis en haard verlaat om elders op de wereld een nieuw bestaan op te bouwen? Als twee weken een lachertje is en je weet dat je nooit meer naar huis kunt? Hoe zou heimwee dan voelen… Het is een thema in mijn volgende boek.
Het verhaal van De setarspeler speelt zich voornamelijk af op het bosachtige terrein achter het LUMC ziekenhuis in Leiden, op het randje van Oegstgeest, met het kasteel en de panden van oud Endegeest (klinische psychiatrie). Het gebied sprak direct tot mijn verbeelding. Als gezegd is het een bos annex parkachtig gebied, met een volkstuincomplex, kwekerij en landwinkel. De grotendeels leegstaande panden van Endegeest en het met een vijver omgeven kasteel geven het gebied iets magisch en mysterieus.
Het is dus hier waar mijn hoofdpersonage belangrijke periode uit zijn leven doorbrengt. Heeft hij er gewoond? Woont hij er nog steeds? Werkt hij er? Zwerft hij er rond? Je zult het weten als je mijn roman leest.