Eerder heb ik mezelf aan jullie voorgesteld. Vandaag: wie ben ik als schrijver.

Alleen Ik hou ervan me uren terug te trekken, niet alleen om te schrijven maar ook om (vaak wandelend) inspiratie op te doen. Tijdens het schrijven luister ik graag op mijn koptelefoon naar instrumentale muziek.

Inspiratie ontstaat vaak toevallig. Ik observeer graag. Een setting, een nieuwsbericht of een gesprek tussen mensen, alles kan de aanzet geven tot een nieuw verhaal.

Research doen vind ik heerlijk: helemaal in een onderwerp duiken, ervan leren én vaak levert het nog meer inspiratie op.

Ordenen Voor ieder boek heb ik een notebook met aantekeningen: karakters, setting, verhaallijnen, tijdverloop, ingevingen…dat notebook is tijdens het schijfproces mijn bijbel.

Sparren Op cruciale momenten in het verhaal laat ik mijn manuscript lezen door mijn redacteur. Dat levert met regelmaat kleinere of grotere herschrijfrondes op.

Schrijfstijl:

– karakter gedreven plots. Ik wijd veel aandacht aan het uitwerken van de psyche van mijn personages. Tot nu toe zit in al mijn boeken een personage met een beperking – en niet per se in de rol van de zwakste schakel.

– beeldend Zodat het leest alsof je naar een film kijkt, zonder dat de omschrijvingen afleiden van het verhaal.

– Schrijf CV: romans Keerpunt en De setarspeler, spannende korte verhalen, korte persoonlijke verhalen en vanaf 10 november thriller Vleugellam

Van mijn uitgever kreeg ik de vraag na te denken over wie ik ben als schrijver. Wat drijft mij, welke thema’s zijn belangrijk voor mij etc. Best lastig om dat bondig te verwoorden, dus ik dacht: laat ik eens beginnen met wie ik ben, los als schrijver, misschien ook gewoon leuk voor mensen die mij nog niet zo goed kennen.

Mijn perfecte dag: op tijd uit de veren, lekker naar buiten, in beweging zijn én uiteraard minstens twee uur schrijven. Ik ben ondernemer in hart en nieren en heb zestien jaar mijn eigen modezaken gehad. Totdat, en nu wordt het echt privé, na onze zoon Jay (nu 21), een dochter geboren werd: Nadja (nu 17). Over haar kan ik zeker een paar boeken schrijven, maar ik hou het beknopt: Nadja is gezond geboren maar heeft als baby op verschillende momenten pech gehad (understatement) met als klap op de vuurpijl een hersenvliesontsteking en bloedvergiftiging bij waterpokken, waardoor zij nu meervoudig beperkt is. Ze zit in een rolstoel, is niet zindelijk, spreekt beperkt en haar motoriek lijkt op die van de kok uit de Muppet show.

Ambitieuze zakenvrouw Anne moest zichzelf opnieuw uitvinden en haar leven herzien. De zorg voor Nadja en alles wat er met een kind met een ernstige beperking op je afkomt, kost veel tijd en energie en mijn man zit voor zijn werk veel in het buitenland.

Ik heb mijn winkels verkocht en ben Stichting Nadja begonnen. Daarmee heb ik o.a. speeltuinen aangepast voor kinderen met beperkingen en voor hen vrijetijdsbesteding opgezet. Dat geeft veel voldoening, het is fijn op die manier maatschappelijk een bijdrage te leveren.

Dit wordt geen zoetsappig eind goed al goed verhaal, want ik had veel liever gezien dat mijn dochter kon lopen en niet beperkt was, maar ik ben nu wel gelukkiger dan ooit. Juist door Nadja leef ik intenser, zie ik scherper wat er werkelijk toe doet en heb ik een oude passie serieus opgepakt: schrijven. Het voelt als rijkdom dat ik de zorg en mijn eigen ontwikkeling kan combineren en voel mezelf nog steeds een kleine zelfstandige.

Ik denk dat de scheidslijn tussen Anne als mens en auteur klein is, maar daarover later meer.

stichtingnadja.nl (ook voor blogs over Nadja)

Afgelopen midweek heb ik met 14 andere schrijvers gewerkt aan een verhalenbundel op Texel.
Gemene deler was dat alle verhalen iets te maken moesten hebben met één van de Waddeneilanden.
Wat was het leuk om gezamenlijke workshops te hebben over schrijven, verhaalopbouw, personages én ook marketing en promotie.
Want een boek schrijven is één ding, hij moet daarna ook nog worden verkocht en het liefst zoveel mogelijk 🙂
Voor een individualist als ik ben was het leuk te merken dat ik het ook leuk vind een periode in groepsverband te werken.
Het werkte inspirerend en in korte tijd hebben we samen veel stappen kunnen maken. De titel, het goede doel (1 euro per verkocht boek gaat naar de KNRB) en de cover zijn al bekend.
Reserveren kan al: https://www.droomvalleiuitgeverij.nl/product/windkracht-15/

Een leeg bureau. Weg zijn al mijn aantekeningen, opschrijfboekjes, rode en zwarte pennen.
Eerder dan de deadline heb ik het manuscript van mijn thriller klaar. Ik heb het zojuist naar mijn uitgever gemaild.
Spannend wat de uitgever en redactie vinden van het eind, want de laatste 20.000 woorden hebben zij nog niet gelezen. Zelf vond ik het
heerlijk om naar het einde toe te werken, de climax, de ontknoping… ik zat er helemaal in en hopelijk is het me gelukt de lezer dat gevoel ook te bezorgen.
Nu kan ik even achterover leunen, dat wil zeggen: nu kan ik me nog meer gaan toeleggen op de marketing, het in de publiciteit brengen van mijn derde boek.
En echt klaar ben ik pas als zowel uitgever als redactie tevreden zijn. Fingers crossed.

Tussen het schrijven en herschrijven door moet er ook nog een bestaand boek gepromoot worden, dat vergt ook tijd. Toen ik mijn eerste boek had geschreven, dacht ik dat het bij de promotie alleen zou gaan over de inhoud van het boek. Inmiddels weet ik dat het misschien wel voor 50% gaat om de schrijver zelf, wie ben je, wat is je verhaal. Mensen willen graag een gezicht zien bij de naam van de auteur. Dus ben ik dolblij als ik ergens een podium krijg, zoals bij boekhandel De Kler. Helemaal leuk is het, dat de promotie van De setarspeler wordt versterkt door de aanwezigheid van de kunstenaar op wiens verhaal mijn boek is gebaseerd en dat één en ander muzikaal wordt omlijst door een echte setarspeler!

‘Schrijven is schrappen’ is een bekende term in auteursland. ‘Kill your darlings’ is er ook zo een. Het geldt voor iedere schrijver, ervaren of niet, dus zeker ook voor mij.
Met de ervaring die ik nu heb, weet ik dat met name het begin wel drie of meer versies vergt.
Bij de thriller waar ik nu aan werk gaat er gelukkig een hele hoop goed: opbouw, cliffhangers, karakteruitwerking. Toch ben ik nu op tweederde van het verhaal fors aan het herschrijven, invoegen en schrappen. Verhaallijnen nog eens kritisch bekijken en motief aanscherpen. Regelmatig verzucht ik dat je beter een blanco pagina kunt hebben waarop je verse woorden kunt schrijven, dan aanpassingen doorvoeren in een bestaande tekst. Maar hee, alles voor het beste resultaat. Dus, ik neem nog een kop koffie en werk gestaag door.

Een thriller schrijven werkt anders dan een roman. Ook bij een roman moet je verhaal een duidelijke opbouw hebben, maar bij een thriller luistert het nauwer.
De spanningsboog vasthouden, informatie niet te vroeg maar zeker ook niet te laat prijsgeven, de lezer erbij houden, daar gaat het om. Vraagtekens opwerpen en dwaalsporen, zonder dat het aan geloofwaardigheid verliest en de lezer afhaakt.
Ik zit nu op 55.000 woorden, dus op tweederde van mijn verhaal. Ik weet hoe het gaat aflopen, maar de weg ernaartoe is belangrijk. Komt er nog een laatste twist? Hoe verloopt de eindsprint?
Op verschillende momenten in het verhaal reflecteer ik. Klopt de tijdlijn en heb ik het goed opgebouwd? Nu ik de laatste fase inga kijk ik extra kritisch naar het karakterverloop. Want, het gaat niet alleen om de waarom-vraag maar ook om wie, het moet tenslotte een psychologische thriller worden.

Soms ruk ik me even los van mijn manuscript om tussendoor iets anders te schrijven. Losschrijven noem ik dat. Dat kan zijn omdat ik een opdracht heb, of meedoe aan een schrijfwedstrijd, of gewoon omdat het goed is even uit het verhaal te stappen waar ik zo intens mee bezig ben. Het gaat een beetje tegen mijn natuur in omdat ik erg gefocust werk, maar gek genoeg levert nieuwe, andere creativiteit eigenlijk altijd een boost op voor het boek waar ik aan werk. Je niet laten afleiden, focussen en doorzetten zijn zeker eigenschappen die je als ‘eenzame schrijver’ nodig hebt, maar het kan ook een valkuil zijn. Dan wordt focussen in plaats van doorbijten, vastzitten. Rigide doorgaan zonder ruimte voor spielerei levert niet per se de beste tekst op.
Dit keer bedacht ik een sprookje voor volwassenen.

Af en toe trek ik me een paar dagen terug in een natuurhuisje om in alle rust meters te maken met mijn boek. Zeker, ik kan thuis ook werken, maar daar word ik soms meer dan me lief is opgeslokt door alledaagse beslommeringen, klusjes die gedaan moeten worden en eerlijk is eerlijk: de zorg voor mijn meervoudig beperkte dochter Nadja. Die zorg die ik met alle liefde geef, neemt een groot deel van mijn leven in en ik schaam me er inmiddels niet meer voor hardop te zeggen dat het heerlijk is me af en toe helemaal alleen terug te kunnen trekken. Vooral om te schrijven, maar ook om me met niets of niemand anders bezig te hoeven houden. Dat doe ik als Nadja in een logeerhuis is. Even alleen met mezelf, alle ruis weg. Ook dat is belangrijk voor het schrijfproces.

Naast het uitdenken van interessante personages en een sterk plot is de setting, de plek waar het verhaal zich afspeelt minstens zo belangrijk voor de lezer om zich te kunnen inleven en de sfeer te voelen. Tijdens presentaties en signeersessies merk ik dat mensen snel aanhaken als ik laat vallen waar het verhaal zich afspeelt, in mijn boeken is dat tot nu toe steeds Leiden.
De thriller waar ik nu aan werk speelt zich daar ook weer af, al is de setting toch weer heel anders dan bij Keerpunt (centrum) en De setarspeler (bosachtig terrein nabij Oegstgeest). Ik verklap het nog niet, maar de foto op de afbeelding spreekt vast al tot de verbeelding. Al geef ik mezelf als fictieschrijver de ruimte er dingen bij te verzinnen, toch loop en fiets ik regelmatig in het gebied waar mijn verhaal zich voltrekt. Geluiden, geuren, alle details neem ik in me op om te laten inspireren.