Tijdens het doorzoeken en opruimen van de berging kwam ik een doos vol schrijfsels tegen. Ik wist niet meer dat ik ze had. Probeersels, korte verhalen, schrijfoefeningen.

Deze is van toen ik begin twintig was:

Dat gezeur ook altijd

Vandaag werd er weer duizenden maal aan me getrokken, soms door zenuwachtige handen van iemand die niet goed raad met me wist, soms door opgeluchte handen, blij dat ze me gevonden hadden en soms door zelfverzekerde handen die hun werk krachtig uitvoerden. Hard werd er aan me getrokken, het liefst een paar keer.

Ik ben er zo klaar mee. Elke dag hetzelfde gedonder, minstens dertig keer. Dan verzamel ik alles dat ik heb en doe mijn werk zoals het hoort. Ik zorg dat er niets op me aan te merken is, maar denk maar niet dat de mensen die aan mij trekken er ook zo in staan… als je eens kon zien wat zij soms achterlaten!  

Nee, als ik daaraan denk mag ik niet mopperen. Wat achterblijft wordt opgeruimd door mijn maatje. Die heeft pas echt reden tot klagen. Met zijn kop wordt hij erdoor gehaald en daarna in een emmer water gezet. Ondersteboven welteverstaan. Nee, met hem zou ik echt niet willen ruilen. Ík mag het dan zwaar hebben als doortrektouw van het toilet, een zwabber zijn is ook niet alles.